Wywiady

W dniach 9-13.09.2015 Krajowe Biuro Programu eTwinning gościło przedstawicielkę Biura eTwinning w Armenii (PSA – Partner Support Agency) Tatevik Yapunjyan oraz 4 armeńskie ambasadorki eTwinning: Lilit Gharibyan, Anush Torosyan, Maria Lisitsina, Alina Movsisyan. Podczas swojej wizyty odwiedziły Społeczną Szkołę Podstawową nr 1 STO im. Jana Nowaka-Jeziorańskiego w Warszawie, przyglądały się pracy polskiego Biura eTwinning, wzięły udział w Gali 10-lecia i spotkaniu Ambasadorów eTwinning.     Jakie były Wasze pierwsze wrażenia po przyjeździe do Polski? Tatevik: Dla nas wszystkich to pierwsza wizyta w tym kraju. Ale wrażenia od samego początku są bardzo pozytywne. Jesteśmy pod ogromnym wrażeniem tego jak nas przyjęto, zwłaszcza przez pracowników polskiego Biura. Wszyscy, z którymi mieliśmy do czynienia byli bardzo mili i przyjacielscy. Lilit: W ogóle nie czułyśmy się obco. Jakbyśmy nadal były u siebie. Polska jest podobna do Armenii? Tatevik: Nie jest podobna, jest zdecydowanie bardziej europejska. Lilit: I podoba nam się ta różnica (śmiech). Maria: Już dzwoniłam do męża i poinformowałam, że chcę tu zostać (śmiech). Zgodził się? Maria: Niestety nie, ale może go tu przywiozę to zmieni zdanie. Alina: Mi też się tu podoba. Przede wszystkim polska gościnność i uprzejmość. Czy eTwinning jest popularny w Armenii? Tatevik: Staje się popularny. To dopiero drugi rok od kiedy Armenia przyłączyła się do społeczności eTwinning, a mamy już zarejestrowanych ponad 200 nauczycieli z 66 szkół, którzy realizują już około 100 projektów. Lilit: Znajomi z innych szkół obserwują nasze działania w eTwinning i też chcą się przyłączyć. PSA już nad tym pracuje, organizując dla nich seminaria. Tatevik: Chciałabym tylko dodać, że te seminaria to wspaniała okazja dla nich. Mogą się nauczyć czegoś nowego z zakresu technologii, metodyki pracy, mogą podróżować. A jak rekrutujecie nowych nauczycieli? Czy właśnie podczas takich seminariów? Jakie są zasady dołączania do eTwinning w Armenii? Tatevik: Co roku nowe szkoły (i nauczyciele) wysyłają do nas swoje zgłoszenia i to my ich rejestrujemy. Sami nie mogą tego dokonać. Przekazujemy im bezpośrednio dane dostępu do ich Dekstopów. Lilit: Jest naprawdę dużo chętnych. Tatevik: Monitorujemy również pracę tych już zarejestrowanych. Sprawdzamy czy założyli projekty, czy się logują i realizują zadania. Jeśli nie wykazują aktywności są usuwani z Programu, a na ich miejsce zapraszani są nowi uczestnicy. Anush: PSA jest bardzo zasadnicze i surowe (śmiech). I chyba bardzo zapracowane… Tatevik: Zgadza się (śmiech). Ale zawsze, zanim usuniemy, informujemy o swoich zamiarach, dajemy szansę na wytłumaczenie sytuacji. Przecież zdarzają się różne wypadki, problemy techniczne, itp. Nowi chętni zgłaszają się sami do Was, czy to Wy ich szukacie? Tatevik: To my ich szukamy i wybieramy. Organizujemy w różnych regionach seminaria informacyjne, zbieramy chętnych. Wcześniej rozmawiamy z dyrektorami szkół wyjaśniając czym jest eTwinning i jakie niesie za sobą korzyści dla uczniów, dla szkoły, dla nauczycieli. Lilit: Po seminarium chętni nauczyciele (zwykle, mniej więcej,  połowa uczestników) zostają zarejestrowani. Dlaczego, Waszym zdaniem, jest tylu chętnych do udziału w Programie? Co sprawia, że eTwinning jest dla armeńskich nauczycieli tak interesujący? Lilit: eTwinning daje im dużo nowych możliwości. Dzięki niemu mogą podróżować, realnie i wirtualnie, spotykać nowych ludzi, poszerzać swoją wiedzę… Tatevik: Ktoś kiedyś powiedział nam, że eTwinning to dla niego „okno na Europę”. Lilit: Wielu nauczycieli nie może pozwolić sobie na podróżowanie, nie może też,  z różnych przyczyn, wziąć udziału w naszych seminariach, a  eTwinning pozwala im w tym wszystkim uczestniczyć. Omija te bariery. A jakie tematy są najpopularniejsze w projektach z udziałem armeńskich nauczycieli? Maria: Narzędzia TIK. Alina: Rysunki… Anush: Ale większość z nich dotyczy jednak kultury, tradycji, różnicy pomiędzy nami a Europą. Lilit: Nauczyciele obawiają się trochę komunikacji w języku obcym, więc wybierają tematykę, w której czują się pewnie lub która nie będzie wymagała zbyt intensywnego korzystania ze znajomości języków obcych, np. właśnie rysunki. A jakie kraje najczęściej wybierane są na partnerów przez armeńskich eTwinnerów? Lilit: Ja osobiście, jako nauczyciel, preferuję polskie szkoły i nauczycieli jako partnerów do projektów. Są zawsze bardzo aktywni, entuzjastyczni i solidni. Anush: Polskie szkoły i włoskie, jak dla mnie. Alina i Maria: My też. Polaków i Włochów lubią wszyscy (śmiech). Jak widzicie przyszłość eTwinning w Armenii? Sądzicie, że jego popularność, a z nią statystki, wzrośnie? Tatevik: Zdecydowanie wzrośnie. Zaczynaliśmy z 20 szkołami, teraz jest już ponad 60. Lilit: I wiemy, że są kolejne chętne. Anush: Przyszłość eTwinning jest zdecydowanie jasna. Bierzecie udział w spotkaniu polskich ambasadorów, licznej i zżytej ze sobą grupy. Planujecie stworzenie podobnej sieci w Armenii? Alina: Na chwilę obecną jest nas tylko cztery, ale mamy nadzieję, że w przyszłości będzie podobnie jak w Polsce. Maria: Uczymy się dopiero jak przygotowywać prezentacje, jak szkolić nauczycieli. Tatevik: Teraz na początku pomagamy im (jako PSA). Organizujemy seminaria, na których mogą wystąpić jako ambasadorzy. Lilit: Pierwsze mamy już za sobą. Teraz z przyjemnością obserwujemy polskich ambasadorów. To dla nas wyjątkowa okazja porozmawiać, skorzystać z wiedzy tak doświadczonych osób. Przez ostatnie kilka dni rozmawiałyście również z nami (NSS), przyglądałyście się naszej pracy, widziałyście efekty w postaci Gali i spotkania ambasadorów. Czy zgodnie z ideą tej wizyty „podpatrzyłyście” coś co chciałybyście zastosować w swojej pracy? A może macie dla nas rady? Tatevik: Przede wszystkim wasze publikacje. My jeszcze niczego nie wydaliśmy… Podoba mi się przede wszystkim pomysł z wykorzystywaniem wypowiedzi, artykułów waszych ambasadorów w ulotkach. To bardzo fajna forma i łatwa w dystrybucji. Lilit: Wiele rzeczy jest dla nas zupełną nowością. Dla mnie sieć Ambasadorów jest z tego wszystkiego najciekawsza, ale może dlatego, że sama stałam się nim niedawno.  Mamy mnóstwo notatek, i na spokojnie w domu będziemy analizować, co i jak możemy wykorzystać. Z pewnością będzie tego wiele. Alina: Ja się cieszę z warsztatów na temat komunikacji, kontaktu z przedstawicielami prasy. To z pewnością przyda się w mojej pracy ambasadora i pozwoli mi sprawniej wywiązywać się z moich obowiązków, dotrzeć do większej liczby nauczycieli. I ze wskazówek polskich ambasadorów wiem już, że informację o warsztatach warto wysyłać również do dyrektora szkoły. Maria: A mi podpowiedzieli, żeby komunikować się jak najczęściej z rodzicami uczniów i chwalić mocne strony, umiejętności i zalety dzieci. Anush: Takich dobrych rad dostałyśmy mnóstwo. Zwrócili nam uwagę na drobiazgi (w naszym mniemaniu drobiazgi), podkreślając ich istotną rolę w relacjach z uczniem, rodzicem, dyrektorem oraz innymi nauczycielami. A dobre relacje to podstawa pracy ambasadora. Po tych wszystkich rozmowach i dobrych radach możecie już chyba stwierdzić, czy armeńscy i polscy nauczyciele mają wiele wspólnego, czy różnią się zasadniczo? Tatevik: Różnią się jako ludzie. Zdecydowanie. Sposobem bycia, wypowiadania się. Ale jako nauczyciele mają wiele wspólnego. Tak samo chcą poszerzać swoją wiedzę, poznawać nowe technologię i jak najlepiej, najciekawiej przekazywać swoją wiedzę kolejnym pokoleniom uczniów. Idealni eTwinnerzy? Lilit: Zdecydowanie! A jak podobał Wam się pobyt w Polsce? Zdecydowanie! Bardzo! Było idealnie! Co najbardziej? Gdybyście miały wymienić jedną rzecz, to co by to było? Tatevik: Szczerość i uczciwość. Byłam zaskoczona jak przykładnie kasowane są bilety w komunikacji miejskiej (śmiech). Lilit: Jedzenie! I Stare Miasto! Anush: Uprzejmość i gościnność. Alina: Nasze „opiekunki” Ewa i Mariola. Były niesamowite, cierpliwe. Maria: Wszystko i wszyscy!   Rozmawiała: Monika Regulska Warszawa, dn. 12.09.2015